Een dag in Jalova

Het is vier uur dertig in de ochtend en de eerste drukte komt vanuit de keuken. Zacht geroezemoes en zwak kaarslicht verraad dat de vrijwilligers van dienst al druk in de weer zijn met de eerste voorbereidingen. De pot havermout staat al te sudderen op het vuur vlak naast het bijna kokende water in de anthieke waterketel. Wanneer de eerste jongeren druppelgewijs binnen sijpelen worden de thee en koffie op tafel gezet. De gebrande geur van koffie bereikt mijn zintuigen wanneer ik haar behoedzaam uitgiet in de koffietas en na enige toevoegingen van melkpoeder en kristalsuiker ontwaak ik langzaam uit de jungleslaap en bereiken mijn ogen terug hun normale grootte.

Het is ontzettend stil in de keuken. Iedereen kampt met dezelfde ochtendrituelen en ontwaakt langzaam uit de onrustige jungleslaap op zijn eigen tempo. Op een uitzondering na. Michele komt zelfgenoegzaam en met een hemelse glimlach binnen gewandeld. “Bonjiorno tutti.”,scandeert hij met vrolijke stem en met Italiaans accent. Mensen kijken om en keren dan hun aandacht terug naar hun kom met havermout en bruine suiker. Ik glimlach slechts en drink verder van de halfvolle kop caffeine.

Één na één verdwijnen de vrijwilligers uit de keuken richting hun slaapkamers om de laatse attributen te gaan halen vooraleer ze de wildernis gaan trotseren. Er wordt geen moeite gespaard om overdadig insectspray te verspreiden doorheen de slaapkamer, badkamer en de veranda. Slechts een gedeelte van de insectspray bereikt effectief het beoogde lichaamsdeel of kledingsstuk. Dan verdwijnen de vrijwilligers de jungle in op zoek naar tekens van leven.

Tegen zes uur is de rust in de keuken teruggekeerd en kunnen de vrijwilligers van dienst voor zo’n twee uur hun ogen terug sluiten. De keukenbank is harder dan een matras maar hier in de jungle slaap je overal beter dan binnen het bereik van de bloedzuigende pest, de ordinaire mug. Van zodra hun ogen dichtvallen begint het te regenen. Eerst ritmisch traag maar algauw versnelt het ritme en opent de hemel zich volledig over ons kamp. Uren aan een stuk stroomt de regen naar beneden. De bodem raakt oververzadigd en het water blijft rusten op de grond. Langzaam stijgt het waterlevel en geraakt de keuken afgescheiden van het personeelshuis. De donder gromt en moedigt de regen nog meer aan tot we daadwerkelijk onze crocks moeten omwisselen voor laarzen om van de dorm naar de keuken te geraken.
Enorme regendruppels bereiken het metalen dak met veel tromgeroffel. Oorverdovend geweld maakt zich meester van ons kamp en verplicht ons om te schuilen. De regen brengt een verkoelende temperatuur met zich mee die ik zie als één van de voordelen van dit natuurlijk fenomeen. Het voelt als een verademing ten opzichte van de plakkende hitte die zich normaal gezien manifesteert in het Nationale Park Tortuguero.

De vrijwilligers die ‘s morgens erop uit waren getrokken via de jungle trails komen met doorweekte kleren plakkend tegen hun lichaam terug binnen langs de hoofdingang, een geimproviseerde poort gemaakt van bamboe. Nadat ze hun laarzen, kletsnatte sokken en kleren hebben omgewisseld voor droge T-shirt, lange broek en flipflops of crocks stromen ze een voor een binnen in de keuken om zich te verwarmen aan een straffe kop koffie of een kop hete thee.
Ondertussen is het gestopt met regenen en de kleur van de wolken verandert van donkergrijs stilaaan in lichtgrijs en er is zelfs al af en toe een zonnestraal te zien aan de hemel.

Het is tien uur in de ochtend en de keuken geurt naar gestoofde ui met look en verse groenten garen op het vuur. Mensen wagen een kijkje in de keuken om te weten te komen wat er zich in de kookpotten bevind voor lunch. Tegen elf uur, wanneer de honger bij iedereen de overhand heeft gekregen, worden de borden verdeelt over de twee grote tafels in de keuken. Opgetogen kiest iedereen zich een bord en een plaatsje rond de tafel uit. Het zoutvat vliegt van de ene tafel naar de andere alsook het pepervat krijgt hetzelfde lot te verduren. Er wordt overdadig gebruik gemaakt van deze toegevoegde waarde om de maaltijd extra op smaak te brengen naar eigen believen.

Wanneer de bodem van de borden terug zichtbaar begint te worden en het voedsel dat erop lag schaars, richten de hongerige ogen zich terug op de kookpotten. Hopend op wat extra overheerlijke rijst of pasta, verse groenten en rode of zwarte bonen. Al gauw wordt er “seconds” gescandeerd in de keuken en razendsnel vliegt iedere hongerige richting het gasvuur waar er zo een lange rij ontstaat voor extras. Nadat iedereen voldaan is, is het tijd om het eten te laten zakken en tijd voor de dagelijkse personeelsvergadering.

Het is een uur ‘s middags en zowel het personeel als de vrijwilligers verzamelen terug in de keuken voor de dagelijkse briefing en bespreking van de patrouilles van de afgelopen dag en van deze voormiddag. Er wordt verse ananas en mango voorzien op de tafel en er is appelsien-grenadine voor iedereen. Met de gekozen wapens in de aanslag -vork, mes of lepel- gaan ze in de aanval op de mierzoete ananas en de sappige mango. Eenmaal dat de kommetjes volledig uitgelepeld zijn, keert de rust terug in de keuken als ook de volledige aandacht voor elkaar.

Stilaan worden de voorbereidingen getroffen om opnieuw erop uit te gaan.
Terug in de jungle in de kano of via het strand. Het ziet er naar uit dat de regen voor even zal overblijven, maar zeker kan je het nooit weten in het eeuwig groene regenwoud.

Tegen vijf uur in ‘s avonds wordt het avondeten opgediend en komt de eerste groep vrijwilligers terug van hun patrouille op de junglepaden. Wanneer het hemelse woord “dinner” weerklinkt doorheen het kamp komen ze allemaal de keuken ingeslopen. Tijdens het avondeten vertellen ze over de verschillende soorten tropische vogels, apen, kikkers, reptielen en andere zoogdieren die ze op hun pad hebben tegengekomen. En als kers op de taart wordt er een gerucht verspreid over de tafels in de keuken dat er een “Terciopelo” of ook wel de “Fer De Lance” gespot is op de weg. Deze slang is één van de giftigste slangen in het regenwoud van Costa rica en ook zeer agresief maar ook is het één van de top drie dieren die je moet gezien hebben in het Nationaal Park Tortuguero. Verbaasde en verrukte gezichten verspreiden zich van de ene tafel naar de andere. Totdat er “seconds” geroepen wordt en iedereen terug naar zijn bord kijkt en dan ogenblikkelijk besluit dat ze toch nog niet niet voldaan zijn en zich zeker nog een overheerlijke vegetarische lentelburger kunnen permiteren.

Er wordt nog nagepraat, een kaartje gelegd, pagina’s omgeslaan van spannende boeken en de keuken wordt op en top schoon gemaakt om morgen terug opnieuw te beginnen aan een nieuwe dag. Één voor één gaan de vrijwilligers naar bed om morgen terug vroeg op te staan want er staat alweer een druk programma op het schema.
Tegen negen uur wordt de generator afgezet en gaan de lichten uit.
Wij gaan slapen en het nachtleven in het regenwoud ontwaakt.