Eerste ontmoeting met de Groene Zeeschildpad

Volledig in uitrusting sta ik klaar om te vertrekken voor mijn eerste officiele nachtwandeling. Donkerbruin T-shirt met lange mouwen tegen de muggen, donkergrijze lange broek tegen de zandvliegen, crocs met sokken, rugzak met twee liter water, regenjas, snacks, rood licht en mijn lucky frog. Tegen 21u is iedereen aanwezig in de keuken: Renatom Marcelle, Joe, Jacob en ik. Renato opent de bamboepoort richting het strand. Met enkel ons rood licht wandelen we de pikzwarte nacht in tot wanneer onze voeten het zand raken. Daar laten we onze ogen aanpassen aan het duister. Na ongeveer 5 minuten trekken we erop uit. Renato en Marcelle gaan voorop. De krachtige golven dijen uit tot op ongeveer een meter verwijdert van mijn voeten. Achter mij worden mijn voetsporen uitgewist door de stijgende waterlijjn. Na een uur wandelen stopt Renato plotseling en iedereen is muisstil en kijkt gespannen voor zich uit in de donkere nacht. Hij ziet meer dan ik maar dit zal voornamelijk te maken hebben met zijn ervaring met nachtwandelingen. Maar dan zie ik het ook. Er beweegt iets in het zand vlakbij de kustlijn. Het lijkt slechts een donkele schaduw die traag het strand op kruipt met achter zich een diepdonker zwart spoor van omgewoeld zand. Aan het zandspoor te zien gaat het om een groene zeeschildpad die net uit de zee is gekomen om haar nest te maken en eieren te leggen op dit zo goed als verlaten strand. We hopen allen dat ze een volle maan doet in plaats van een halve maan waarbij ze halverwege op het strand beslist om toch geen eieren te leggen en eerder naar de zee terugkeert. We hebben geluk! Na 10 minuten geduldig wachten worden we beloond met het goede nieuws dat ze net begonnen is aan het maken van een "body pit": Dat we dit natuurwonder van dichtbij mogen volgen is ronduit geweldig. Kalm sluipen we dichterbij tot net bij de achterflippers van de zeeschildpad en zo kunnen we zien hoe ze heel berekend haar nestkamer uitgraaft met een gesofisticeerd gebruik van de flippers. We liggen nu allemaal plat op onze buik naast elkaar. Jacob ligt in het midden met in zijn linkerhand de teller en rond zijn rechterhand een handschoen om de eieren te kunnen tellen. Vol spanning en bewondering genieten we van dit uniek gebeuren. Ze stopt met graven en begint haar eieren te leggen. Na 85 eieren gooit ze de eerste zandkorrels over haar nest totdat alles volledig bedekt is. Ondertussen kunnen we haar meten (147cm) en controleren of ze reeds getagd is. Aangezien ze nog niet gemarkeerd, probeert Marcelle haar behoedzaam te taggen terwijl de zeeschildpad haar nest aan het camoufleren is. Terwijl ze dit doet smijt ze zand in het rond. Jacob kiest ervoor om haar "Sandy" te noemen. Van zodra ons werk erop zit laten we haar gaan. Sandy beslist om nog even op verkenning te gaan in de vegetatie. Hopelijk wordt ze niet opgegeten door de jaguars in de jungle tijdens haar verkenning.

De ochtend nadien krijgen we het goede nieuws te horen dat er een tweede zandspoor teruggevonden is dat naar beneden gaat, terug naar de zee. Allen zijn we tevreden dat ze gezond en wel de zee terug heeft gevonden en niet verslonden is door een van de jaguars van Tortuguero National Park.

Eind goed, al goed (voor Sandy dan toch).