Vulkaan Mombacho

Samen met vijf Spaanse unief studenten, vertrek ik op uitstap naar de uitgedoofde vulkaan Mombacho. In plaats van een georganiseerde toer van 35 USD te nemen doen we alles op eigen houtje. I love it!

Wanneer we aan de vertrekhalte van de bus komen is er net een volle bus die op punt staat te vertrekken richting Nandaime en passeert via Mombacho. En natuurlijk geraken we er nog bij, er is namelijk altijd nog plaats voor extra personen in een Nicaraguaanse bus. We stoppen op zo'n 2,5km van de ingang van het nationale park en er staan al Caponera's (soort mototaxi met dak erover) de mensen op te wachten die uitstappen. Voor zo'n 2 euro wil hij ons alle 6 vervoeren naar de ingang van het park. Met z'n zeven zitten we gezellig op elkaar geplakt en bereiken we zo heel snel en efficient het park.
Van hieruit gaan we te voet de berg/vulkaan op om naar de top van de vulkaankrater te geraken. Het is slechts vijf kilometer wandelen maar ze beloven ons dat we er 2uur gaan over doen.

Het eerste stuk valt goed mee ookal is het constant stijgen. Na een uur wandelen door nevelwoud op geplaveide weg, komen we aan de eerste stop, "finca de los flores" waar we even op adem kunnen komen en ook even kunnen schuilen voor de regen. Ja, ook hier kan het af en toe eens (mot)regenen. Maar het ergste stuk moest nog komen. Stijgende stukken van meer dan 45% inclinatie. "Dios mio"! Het was een ware mentale beproeving en mijn gedachten gingen van Thaise monniken naar Spaanse werkwoorden en hun verbuigingen tot zelfs hallucinaties van vechtende "American Cookies", mmmh,... Na nog een dik uur was het einde in zicht en ik sprong een gat in de lucht want mijn lichaam was overuren aan het maken. Boven aan de vulkaankrater konden we door de mist niets zien van de omgeving maar de goden hadden onze gebeden aanhoord en de hemel klaarde helemaal open waardoor het uitzicht vanop de vulkaan over de hele vallei rond Granada als een postkaart op zijn plaats viel. De inspanningen waren dan toch de moeite waard.

Naar beneden gaan was weliswaar gemakkelijker maar door de gladheid van de stenen werd het niveau toch naar omhoog getild. Ergens passeren twee van de Spaanse meisjes die achter ons liepen ineens voorbij in een camionette. Wij, met vier overgebleven besloten ook onze kans te wagen om sneller beneden te geraken. De eerst volgende auto die passeerde stopte onmiddellijk. Het waren New Yorkers, die hier te Nicaragua waren blijven plakken, die ons een lift wilde geven tot aan de ingang van het park waar we terug een bus konden nemen. Met veel zwier en elegantie sprongen we in de laadbak van de witte landrover. Heerlijke zonnestralen, een zacht briesje, uitzicht over de bananenplantages en wielen onder ons die ons dichter bij onze eindbestemming zouden brengen, maakten het plaatje compleet. Ons geluk kan niet op wanneer ze laten weten dat we ook naar Granada moeten en dus mogen we nog even langer meerijden.
Maar geluk komt nooit alleen. De landrover begeeft het en er komt witte rook vanonder de moterkap en vanoder de wagen. Onze lift eindigt hier en we bedanken onze weldoeners.

Maar waar de ene deur dicht gaat, opent zich ergens anders een raam. Dus niet geklaagd want er komt al een bus richting Granada in volle vaart aangevlogen. Even zwaaien en de bus stopt met luid getoeter om ons te laten instappen. Perfectamundo!
Terug in de stad scheiden onze wegen. De Spanjaarden gaan terug naar Masaya en ik richting centrum van Granada. Misschien kruisen onze wegen nog wel. We zullen zien.

Op het centrale plein nabij de kiosk spelen ze live muziek (cumbia voor de kenners). Ideaal om even tot rust te komen en te genieten van de exotische ritmes. De mensen beginnen te dansen op het ritme van de cumbia (oud en jong, dik en dun, Nica en Gringo). Iedereen die zin heeft (zelfs enkele zatte mensen) en het ritme kan volgen springt op de denkbeeldige dansvloer. Ik hou het bij het genieten van het moment, genieten van de zonsondergang en alles in mij opnemend. Ik prent de glimlachende gezichten en de dansende opa in mijn geheugen. De zon gaat zachtjes onder op het swingende ritme van de muzikanten en verdwijnt zo achter de kiosk.

Nicaraguanen, arm en rijk, levenslustig als ze zijn, genieten van de klanken van de muziek en de bewegingen van de dans. Zonder complexen over een maatje meer (of minder). "Todos estan hermosas" (allen zijn ze knap).