Vulcan Telica

De zon staat op zijn hoogtste punt wanneer ik vertrek naar Quetzaltrekkers om mij aan te sluiten bij de dagtocht en beklimming van de nog actieve vulkaan Telica. Jasmin & Mario, twee reizigers die in hetzelfde hostel verblijven als ik, hebben zich ook ingeschreven voor deze tocht. Zij zijn getrainde hikers dus hopelijk kan ik ze bijhouden. Te voet vertrekken we van aan het kantoor naar het busstation. Daar nemen we een "chicken bus" (grote oude Amerikaanse schoolbus) naar het beginpunt van onze dagtocht.

Het eerste teken van vulkanische activiteit kwamen we al tegen beneden aan de berg. Het drong toen echt tot mij door dat dewe hete "mudpools" slechts het begin waren van onze eindbestemming. We zouden echte lava in het diepste binnenste van de krater gaan zien! Daarom dat we ook pas smiddags vertrekken om zo snachts in de krater te kunnen kijken.

Het is 13uur en de zon laat ieder levend wezen, dat geen toevlucht zoekt in de schaduw, afzien. Ook ik smelt weg in de genadeloze hitte van de zon. Eerst wandelen we over zo goed als vlakke wegen maar al snel komt daar verandering in en stappen we via holle koeiewegen, die nog steeds in gebruik zijn, naar boven. Het voelt zwaar om in de middagzon te wandelen maar het is niet onmogelijk. Laten we daar van uit gaan. De landschappen rondom ons zijn gewoonweg fascinerend. Weide vlakten met droge heide, plantages en hoe dichter bij de vulkaan hoe groener en vruchtbaarder de bergheuvels. Gedurende ongeveer twee uur komen we niemand tegen en is het slechts wij en de natuur. Net voor het beklimmen van het stijlste deel van de vulkaan pauzeren we onder de mangoboom.
Ik laat de meer ervaren hikers voorop gaan en neem dan mijn eigen tempo aan om de klim te maken. Normaal gezien zou ik in 1uur het stijgende gedeelte achter mij moeten kunnen laten. Gedurende het eerste half uur maak ik gebruik van mijn fysieke kracht. Ik voel mijn lichaam zoeken naar reserves terwijl ik mijn waterpeil op groen licht probeer te houden. God bless the Camel Back! Er zat ongeveer vijf liter water in mijn rugzak bij vertrek en ondertussen is er al 2,5liter doorgegaan. Het lichaam werkt toch op een bijzonder efficiente manier. Het laatste stuk is op mentale kracht. Weer beginnen mijn gedachten op hol te slaan. Hoe ver zou ik kunnen gaan mocht ik als slaaf hebben geleefd tijdens de regeerperiode van de farao´s? Ik voelde de zweep achter mij zitten. Ik zou en moest de beklimming in minder dan een uur voltooien. Maar ik besluit om mijn lichaam enkele seconden rust te gunnen en de zelfgecreerde druk even te vergeten. Ik zou een heel slechte slaaf zijn geweest. Na ongeveer 50min doorzetten en met aanmoedigingen van de wind in mijn rug, zie ik de voorlopers genieten van de schaduw onder een boom. Ik heb mijn doel bereikt! Deadline gehaald en fier op mezelf! De anderen waren ongeveer 10min eerder toegekomen en de laatste zat nog ver achter mij.

Het moeilijkste deel zit erop. Nu nog enkel op en neer wandelen naar de krater. Net voor zonsondergang zijn we op ons eindpunt waar we ook simpele maar heerlijke burritos eten als avondmaal. De wind waait hard over de rosten heen en speelt met ons eten. Gelukkig zijn we snel en hongerig genoeg om ons niet te laten doen.
Voldaan en met nieuwe energie beklimmen we het laatste stuk van de vulkaan tot aan de kratermond onder begeleiding van een verhelderende sterrenhemel. Eenmaal aan de rand van de krater kruipen we langzaam dichterbij om in de diepte te kunnen kijken. Vuurrode lava stroomt gestaag en een bulderend gegrom rijst naar boven uit de diepte. Intimiderend en fascinerend tegelijk om dit van zo dichtbij te kunnen zien. Je voelt je behoorlijk klein.
De afdaling van de vulkaan is volledig in de duisternis met enkel de sterren als leidraad en een zaklampje. En dan plots vanuit het niets verschijnt er een harige tarantula in het gras. Alle zaklampen zien nu op haar gericht.
Ze is zo groot als de palm van mijn hand. De nacht ontwaakt.
Na nog een twee uur stappen bereiken we ons eindpunt waar er een grote witte legertruck met twee zitbanken ons staat op te wachten om terug naar Leon te brengen. Terwijl de wind doorheen de camionnette waait, genieten mijn benen van de welverdiende rust.

Met een "cuba libre" in de hand en live music op de achtergrond sluiten we onze avond in schoonheid af. De dagtocht was adembenemend en ik zou het onmiddellijk opnieuw doen. Als aandenken hebben we ook nog een T-shirt verdiend van Quetzaltrekkers.