Isla de Ometepe

Alle wegen leiden naar het paradijs "Isla de Ometepe" maar ik heb gekozen om via Rivas het vasteland te verlaten en vandaaruit een ferry te nemen naar het eiland. Onderweg kom ik Sandra en Paulien terug tegen die ook dezelfde weg op gaan. Samen geluncht aan de oever van het meer alvorens we de ferry opgaan. Voor mij is het vis uit het meer geworden met gestoomde groentjes en aardappelpuree. Het is eens iets anders dan kip met rijst en bonen.
Ongeveer een uurtje later komen we met de ferry aan in de hoofdstad van het eiland, Moyagalpa. We hebben nog niets geboekt voor de nacht maar willen wel dicht bij het strand zijn. Dus opteren we voor Santa Cruz. Het eerste hostel waar we aankloppen is spjitig genoeg reeds volledig volzet, maar iets verderop hebben we meer geluk. Er is nog een 3-persoonscabaña met nog 2 hangmatten op het terras voor ons vrji in Little Morgans. Zalig! Installeren en dan de hostel gaan verkennen, We eindigen al snel in de levendige bar van het hostel waar ze ook nog eens een "drinking challenge" aan het houden zijn. Ik bespaar julllie liever de details.

Ontwaken met de zon en de enthousiaste Urraca's (tropische vogel) is een nieuwe ervaring. Tegen 09u00 gaan we gaan ontbijten. Het is een "big breakfast sandwich" geworden (tomaat, ei, spekmajuin en toast).
Het is een heerlijk zonnige dag om naar "Ojo de agua" te wandelen. Het is een natuurlijk zwembad dat volledig in de vegetatie gelegen is. De zon brandt fel en om zeker te zijn vragen we een lokale fietser even de weg. Hij kent een binnenweg en stuurt ons over een verlaten aardeweg met verschillende afsluitingen. Maar ookal staan er nergens wegwijzers het bleek effectief de correcte weg te zijn. We komen langs de achterkant van het nationale park binnen. Het water is helder en proper. Het is hier aangenaam vertoeven samen met andere Nicas en Gringos.

De volgende dag een keer buiten het hostel gaan eten. Namelijk een echt lokaal ontbijt: rijst, bonen, gebakken banaan en eieren). Het vult zeer goed en geeft je genoeg energie om de hele dag door te komen.
We willen graag het eiland wat meer verkennen dus trekken we erop uit met een moto. Aangezien ik daarvoor nog geen rijbewijs heb en het ook liever niet wil wagen op deze wegen, spring ik achterop de moto. Met zen vieren vertrekken we richting San Ramon waar we de waterval zouden kunnen gaan zien. De wegen rondom de vulkaan Madera zijn verschrikkelijk. Ze zijn onverhard, hobbelig en er bevinden zich grote stenen op de weg. Mits enkele stops geraken we uiteindelijk aan de ingang van de waterval. We mogen met de moto nog 2km verder omhoog rijden en daar dan parkeren. Het vereist enige behendigheid en flexibiliteit om tot boven te geraken maar we hebben twee goede chauffeurs.
Vanaf de parking is het nog ongeveer 30min stijgen vooraleer we aan de waterval zijn. We zitten zonder water en vertragen ons tempo zodat we minder zweten en dus ook langer zonder water kunnen.
Boven zien we de impressionante 180m hoge waterval naar beneden komen. Ze is minder groot dan in het regenseizoen, maar nog altijd uitermate geschikt om een ijskoude, welverdiende douche te nemen. En ineens ook ideaal om onze lege waterflessen bij te vullen voor de terugweg.

Terug op de moto opteren we om de hele vulkaan rond te rijden (hopende dat de wegen daar beter zijn). Achteraf gezien een zware keuze omdat we nog 2/3 van het eiland rond moesten en de baan er verschrikkelijk slecht bij lag. Onze tijd kwam ook in het gedrang want het was al 16u en de moto´s moesten om 18u terug zijn. Het was weliswaar een echt avontuur. Mijn benen raakten vermoeid van achterop te zitten en je schrap te zetten. Mijn chauffeur kreeg het ook moeilijk vooral met zijn armspieren en met het concentreren op de hobbelige zandweg. Tegen 18u zijn we nog steeds aan het rijden in de "middle of nowhere" en valt de nacht als een doek over ons heen. Rijden in het donker met slechts een kleine, slechtgeplaatste koplamp is een ware uitdaging. De wegen zijn bijna voor ons alleen. We moeten ze slechts delen met kippen, varkens en reuze padden. Uitwijken naar links, een pad ontwijken en terug naar rechts zodat het varken vanavond nog blijft leven.
Ik voel mij nergens en overal. We passeren bouwvallige dorpen en begroeten vriendelijke locals die zich verbazen dat er zo laat nog een moto voorbij komt met twee toeristen. Na veel inspanningen geraken we terug op de geasfalteerde weg, terug in de bewoonde wereld. Het is 19u15 wanneer we onze "moto rental" terug bereiken. Na wat discussieren en mits een kleine toeslag te betalen, kijken we tevreden terug op onze avontuurlijke rit.

Het wordt een heerlijk rustige avond. Met nieuwe buren die we hebben leren kennen. Gezellig samen gaan eten en dan eindigen met een frisse pint. Wat kan het leven toch eenvoudig zijn.